یک بغض سنگین
دست دلم را می فشارد بغض سنگینی
آئینه کاری می شود چشمم نمی بینی
تنها به دستت می سپارم طفل شعری را
پیچیده در قنداقه ی الفاظ تزئینی
در خود شکستم پر صدا، سنگین ، هراس آلود
مثل شکستنهای بی آلایش چینی
من از سفر گفتم گرفتی در خیال خود
قرآن و آبی را به رسمی ساده در سینی
پشت سرم از رفتن تلخم نمی پرسند
وقتی نشسته بر لبت لبخند شیرینی
ای کاش دستت خاطراتم را هوس می کرد
من می رسم اما چرا من را نمی چینی؟
دارم به یادت می نویسم گوشه ی دفتر
چندین غزل با محتوای شعر آئینی
هر چند دیگر در دلم جائی نمی گیری
اما میان شعر من در شان تحسینی
+ نوشته شده در دوشنبه ششم خرداد ۱۳۹۲ ساعت ۵:۳۰ ب.ظ توسط ایران طبیب
|
سلام