منظومه‌ی عشق

تقدیم به روان پاک استاد بزرگم سرور محسن پزشک پور؛ او که به راستی آرش زمانه بود

صدای  پای تو از کوه بر نمی خیزد

دوباره   از  دلم  اندوه بر نمی خیزد

تو  بر  ستیغ  دلی   آرش  کماندارم

من از کمان تو و تیر تو نشان دارم

تو  تیر  آرش جاوید در کمان داری

ز جنس  تیر اهورایی  آرمان داری

زجان خویش گذشتی در آن رها کردی

و  نام   نامی   امید   را   صدا  کردی

تو خود نشانه ی  البرز و کوه  الوندی

"قسم به جان تو این هم عظیم سوگندی"

تو  از  نژاد  همان  رستم  زبر  دستی

که  در  نشیب و فراز ره عهد نشکستی

به  راه عزت  ایران  تو  کوه  کن بودی

همیشه  عاشق  دیرین  این  وطن  بودی

کدام   ابر  غباری  گرفت  راه  تو   را

که  مدتی  است  ندیدیم  آن  نگاه  تو را

کنون  که  تشنه  خراب  کلام ناب تو ایم

دوباره  منتظر   برق    آفتاب     تو ایم

خروش و جوشش نامت همیشه  پا برجاست

که  از  صدای  تو  آئین  یک دلی  برخاست

تو   گفتی  از  دل  ایران  که  درد  برخیزد

برای    لحظه ی    اوج    نبرد     برخیزد

تو  با  نیاز  وطن  یار  و  هم  صدا هستی

پیام  شادی  و عشق  و  پر  از صفا هستی

به  وسعت   همه ی  مرز  و  بوم   ایرانی

نشانه ای   ز   شکو  ه و  ز   فر   یزدانی

پیام     از   بر     زرتشت    آریا   داری

در    آستین   خودت   دست   انبیا   داری

مرا   به    وسعت    ایران  تو  آگهی دادی

به   من  شکوه   و   دلیری   و فرهی دادی

برای   من    به   بزرگی   کشورم   هستی

دلیل     راه    و    تمامی    باورم   هستی

تو   زنده ای    به   دل   زندگان  جان آگاه

اگر   چه   نام   تو گم کرده  دشمن  بدخواه

به   نام   نامی  ایران  که  با تو هموند است

بسا   دلی   که   به  دیدارت   آرزومند است

 3 فروردین 1390