منظومه‌ی عشق

 برای   "من"  که  تو  آئینه ی غمش شده ای

دلی   که   آینه   می ساخت   از   نبودن  تو

تو  برق   آن  نگه   پر   ز   ماتمش   شده ای

تو شیشه ای و نگاهت  شبیه بغض من است

دلیل   آن  گره    کور     مبهمش    شده ای

بیا بیا   که   ترک    می خورد   صدا   بی  تو

ترانه ای    که  نگفتی    بخوانمش   شده ای

مسافرم   که  صدایم   نمی رسد  به  کسی

دلیل   راه   قشنگی   که  پرچمش  شده ای

دلی  که  گمشده  بی  تو  نشانه می خواهد

از   آن   نشانه ی  نابی که خاتمش شده ای

بگو   به    غربت    ایران   قسم   نمی گیری

نشانه ای که تو خود اسم اعظمش شده ای

20 اسفند 1390