... مرثیه ای برای زنده بودن ...
بگو به جان عزیزت بگو نمی شکنی
به جان آن مَهِ افتاده در چَهِ کینه
به آیه آیه ی غیرت، به جان آیینه
بگو چگونه شکستی که عشق زانو زد
دوباره قامت آهت به ماه پهلو زد
تو رفتی و ز عروج تو آسمان خم شد
ستاره نه ز تو خورشید زآسمان کم شد
به یاد اشک نگاه تو آسمان بارید
چگونه سیل نگریم که سنگ هم نالید
تو هم به بستر خاموش بی کسی رفتی
مها تو هم که به آغوش بی کسی رفتی
تو را شبیه گلی باز آرزو کردم
بیا بیا که به بوی تن تو خو کردم
بیا که بی تو گلستان به چشم من خار است
و شاخه شاخه درختان برای من دار است
ببین زمین خدا خانه ی ریا شده است
هزار معبد دوز و کلک به پا شده است
اگر ندیدن رویت حکایت غم بود
اگر چه در دل من جای بودنت کم بود
چه خوب شد که ندیدی افول مردی را
سقوط برگ درختان و فصل سردی را
به گلرخان بهشتی چه تیشه ها زده اند
به دل به دین به خدا هم که پشت پا زده اند
صدا کنم که بیایی که باز واله شوم
و قطره قطره ببارم شبیه ژاله شوم
صدا کنم که بیایی به باد تکیه کنی
دوباره هستی خود را به آب هدیه کنی
دعا کنم که بیایی دوباره جان بدهی
به گرگهای بشر از خود استخوان بدهی
اگر چه در دل من از نبودت آشوب است
ولی همین که نبینی بلای جان خوب است
بدان برای تو ایران همیشه دلتنگ است
"ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است"
1390
سلام